به جا مانده از فینال یورو/کلکسیون رونالد‌و تکمیل شد

توماس رونکرو سردبیر آس برای قهرمانی پرتغال در یورو مقاله نوشت. 

زنده باد پرتغال!
این حس بسیاری از مادردیی ها بود. پرتغال هرگز یورو را نبرده بود و بالاخره می خواستند طلسم بشکند. تقدیر عجیبی برایشان رقم خورده بود. تاریخ به آنها مدیون بود. به آنها و کریستیانو، بچه 17 ساله ای که در زمانی که در فینال 2004 مقابل یونان باخت اشک می ریخت. اما پرتغال پیشرفت کرد. کشوری با یازده میلیو نقلب که یازده شیر را در سن دنیس به جلو هل دادند. از کاپیتان بی نظیرشان رونالدو آغاز کنیم که به علت تکل تاسف بار پایت خیلی زود از زمین خارج شد. فینال ها را این گونه نمی توان برد. پایت شایسته تنبیه است. اشک های رونالدو حس جنگندگی را در شوالیه های تیم سانتوس افزایش داد ، مربی که تیم ملی کشورش را با یک کلمه کلیدی در زندگی و فوتبال به جلو حرکت داد : غرور. از زمان خروج رونالدو دیدیم که چطور اژدهایان قرمز قهرمانانه بازی کردند. روی پاتریسیو طوری پرواز می کرد که انگار یاشین ، آرکونادا و کیلور را با هم جمع کرده است. په په یاد و خاطره بکن بائر و بارزی را زنده کرده بود. کوارشما نقش رونالدو را ایفا می کرد. نانی مثل یک بچه 17 ساله می دوید. آنها مقابل تیم میزبان با تمام وجود بازی کردند. همه چیز شگفت انگیز بود.

سرودها

از زمان سرود ملی پیش از بازی مشخص بود که همسایه غربی اسپانیا به دنبال قهرمانی است. پرتغالی ها با تمام وجود سرود ملی را می خواندند. آنها خود را ” قهرمان دریاها ” خواندند. ویوا پرتغال

روی پاتریسوی قهرمان
گریزمن یک ضربه سر عالی را خراب کرد. پس از آن پاتریسیو با استقامتی بی نظیر مقابل شاگردان دشان قهرمانانه رفتار کرد و روحیه بی نظیری داشت. یوروها را می توان با فوتبال و شهامت برد.

کریستیانوی ابدی
در آغاز وقت اضافه بهترین فوتبالیست جهان و برنده توپ طلای بعدی سعی کرد به تیم روحیه بدهد. با زانوبندی که به پایش بسته بود مثل السید پیش از مرگش سعی کرد به هم تیمی هایش روحیه بدهد. تصویری که دنیا را تکان داد و نشان داد که برای او تیم مهمتر از هر چیزی است. کریستیانو مردی با قلب کودکان است و مثل یک پرتغالی متعصب از این قهرمانی لذت برد. روحیه او فوق العاده است.

هیجان
زمانی که ادر وارد زمین شد تردیدهایی به وجود آمد. اما این ادر بود که با تمام انتقادات گل قهرمانی را زد.

چقدر لحظه ی مصدوم شدن رونالدو و اشک هاش ناراحت کننده بود! 

و چقدر روحیه دادنش در وقت های اضافه لذت بخش! 

البته تو پرانتز بگم که آلمان حقش نبود حذف شه!